Düşünceler dalmak, yalın olmak, sakinlik hali ve belki birçok farklı anlamı taşıyan ama aynı yolun sonuna çıkan anlamlar. Öylece donup kaldığımız bazen düşüncelerimizin bile bizi terk ettiği o ruh hali. Duvarlarla konuştuğumuz ya da konuşamayıp içimize attığımız ve daha sonra taştığımız an. SAHİ İNSAN NE ZAMAN YALNIZ KALIR? Konuşacak birini bulamadığın da mı, anlayacak kimse olmadığında mı veya anlatsa bile anlamayan o sahte kalabalığı yanında hissettiği an mı?
İnsan Rabbine ulaşamadığında yalnız kalır. ‘Şah damarından daha yakın olan Rabbine’. Evet, insan bazen ulaşamaz hatta bazıları ulaşmak bile istemez. Ne büyük eksiğiz, sahi ne büyük nankörüz! Yaradan bize koşarken ne haddimize biz ona kapıları kapatırız. Zaman geçiyor kimine göre ömür gelip geçiyor. Ya insan, o da öylece kalmıyor. Yüzde çizgiler beliriyor, kaşlar biraz çöküyor, göz çukurları içine gömülüyor. Kısacası insan değişime uğruyor. Normal olan bu döngünün parçası budur. Ama bazen bir an geliyor o boşluk tam seni Rabbine yönelecekken buluyor. “Allah’ım!” diye feryat edecekken, sanki kolundan bacağından tutuyor da sen uçacakken birden yere çekiliyorsun. Ellerini gökyüzüne kaldırıp ona koşmaya çalışıyorsun Rabbin sana koşarken cevap vermek istiyorsun ama halin bile kalmıyor. Bunun sebebi ne diye düşünür insan.
Bence mutsuzluk, çünkü insan mutluyken her şeyi yapacak gücü bulur. Bu yüzden yalnızlık vb. şeyler canını yakmaz. O zaman daima Rabbimize ve mutluluğumuza kavuşmak duası ile.
Yazan : İlânihâye
Yorum Gönder