Her gün onlarca şeyi bitiriyoruz. Söz gelimi aynı yere başka caddelerden de varabilecekken seçmediğimiz tüm caddelerdeki insanlarla karşılaşma ihtimalimizi bitiriyoruz. Bir sürü muhabbeti bitiriyoruz günün sonunda. Bize çok şey kazandırarak çok şey de kaybettiren insanları bir yerden sonra bitiriyoruz kafamızda. Hatta her günü bitiriyoruz. Her güneşi söndürüyoruz. Her ışığı kapatıyor her nefesi bırakıyoruz..
Peki ne zaman tekrardan başlayacağız? Kalbimiz kırıldıysa tamir etmeye, umudumuz bittiyse hayal etmeye, bir diğer günün güzelliğine olan inancımız bittiyse o güneşin tüm renkleri nağmelere buladığı gün yüzünü görmeye ne zaman başlayacağız? Peki ya gönül gözüyle bakabilecek miyiz yeni günün pürüzsüz yüzüne?
Eğer başlayacaksak sevdiğimiz, sevindiğimiz, sevildiğimiz her şeyi nesnelere dağıtarak tek bir şeye adamayarak başlayalım. Yokluğu halinde hayata neresinden tekrar başlayacağımızı kaybettiğimiz, yaşamayı sadece biyolojik hale bürüdüğümüz büyük dünyaların küçük mumyaları olmamak için tüm güzel sıfatları, çeşit çeşit bizi bırakmayan nesneler arasında paylaştıralım. Burada özellikle dikkat edeceğimiz bölüm bunların nesne olması, kişi değil. Sakın bir insanı mutluluğun sözlük anlamıymış gibi kodlamaya kalkmayın. Çünkü insanlar sonsuza kadar değişirler. Küçük bir parça mutluluğunuz bile başka bir hale bürünmeden sizin olarak kalsın istiyorsanız insanların tüm hücrelerinin dinamik olduğunu sürekli yenilendiğini bu da yetmezmiş gibi hislerinin de hücrelerine ayak uydurabileceğini aklınızdan çıkarmayın. Bunları hiç okumamış gibi davranırsanız da hiç yaşamamış gibi unutmaya zorunlu bırakılabileceğiniz kafanızın devamlı konuğu olan bir anılar dizisi sahibi olacaksınız. O zaman bunları tekrar okuyun. Şimdiden ben demiştim yazayım.
11-10-2017
Ben senin gibiyim. Çok benzer alışkanlıklarımız var seninle. Geniş hayal gücümüzde ortak hayaller var. Ben senden biriyim. Eve geldiğin zaman anlattığın şeylerden, sevdiğin filmlerden, okumak isteyip de okuyamadığın kitaplardan haberim var. Beni merak ediyor musun ?
Sessiz kaldığım anlarda aklımdan geçenlerden ibaretim. Korkularımdan ve her defasında yeniden kılıçlarımı kuşanıp meydana çıkmalarımdan ibaretim ben. Öyle uzun uzadıya anlatılacak bir benliğim yok ama annemin üstünde basa basa durduğu bir özelliğim var insanlara karşılıksız sevgi ve merhamet duyabilecek biriymişim. Sen de öylesin. Bunu bana öğrettiği için benimle gurur duyuyor annem. Ben de onun gibi tertemiz bir yüreğe sahip birine anne dediğim için Rabbime binlerce kez hamdediyorum.
Son zamanlarda duyup aklımızı başımızdan alan birbirinden korkunç insanların ve yeni yeni türeyen sapık kişiliklerin olduğu dünyada senin gibi benim gibi birbirini sevebilen, koruyup kollayabilen, güvenilebilen insanlar var. Okuduğu okulda, çalıştığı derslerde tek amacı daha çok para kazanmak olmayıp dinine, ülkesine hizmet edebilmeyi kafasına koyan bir kitle var. Allah rızası için yaşayıp Allah rızası için ölen atalarının torunları onlar. Sen gibi, biz gibi…
Bu dünyada yolunda gitmeyen bazı şeyler var. Eskileri özleyip yad etmeyi bir kenara koyunca farkına varılabilecek olan bir dolu eksikle hayatımıza devam ediyoruz. Lakin eksikler birike birike bu devamlılığı bozmaya başladı bile. Artık izlenmemesi moda olan televizyonu açıp baktığımızda haberler bütün safiyetimizi yok edebilecek kadar canice davranışları evimize taşıyor. Haber izlemeyi sevmeyenlerimiz de dizileri açtıklarında önceleri yadirganan şeylerin herkesin ortasında defalarca kez yapılıp alıştırıldığını, bir süre önce izlemekten utanılıp artık izlemeyi bırak yapmaktan bile utanmayacak hale geldiğimizi apaçık görüyorlar.
Bizler bir araya gelip konuşmaya başladığımızda nelerden bahsedince memnun oluyoruz ? Ne yazık ki çizgimizi aşan şeyleri yapan insanları cesaretli olarak adlandırmakla başlayıp bunları hayatımıza nasıl taşırız ve daha da gizlenerek nasıl çizgilerimizi daha da cılızlatırız dertlerine düştük. Ama farkındayız, bir şeyler ters gidiyor. Cesaret yanlışları ulu orta segilemekmiş gibi anlaşıldığı andan itibaren değiştiğimizin farkındayız. Hani başta seni ve kendimi tarif etmeye çalışmıştım ya aslında bizler bir arada oturduğumuzda konuşmaktan hoşlandığımız her şeyiz. Vesselam.
YAZAN : MÜSTERİH
Yorum Gönder