Etrafa bakınca unutuyorum kendimi kalabalıklar
arasında,
Kalabalık ama sessiz benlikler ve yalnızlık...
Kapatıyorsun tüm ışıkları içinde.
Ansızın gidiyorum
çocukluğuma,
Ağacın üzerindeyim, gökyüzünün tadında...
Ağlıyor muyum? Gülüyor muyum?
O ikilem arkasındayım.
Sanki geçmişe özlem varmış o derin engin
boşluklarda.
Ve açılır göz kapakları umutsuz insanlığa soğuk
duvarlara ve değişken olan mevsimlere.
Kış gibi, soğuk ama içten,
Yaz gibi, sıcak ve heyecanlı
Sonbahar tadında olmalıydı işte her şey bütün renkleri
muazzam halde taşıdığı gibi.
Kış aylarında gökten süzülen kâr tanesi gibi...
İçinde barındırıyor sessizlik ve sakinliği...
YAZAN : Rûşendil
Yorum Gönder